و ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻳﺴﺘﻢ؛ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﭘﺴﺮم ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ و از آن رﻧﺞ ﺟﺎﻧﻜـﺎه

 

ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﺮد.

 

‫درﺑﺎره دوران ﻛﻮدﻛﻰ او ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ: اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت را ﺑﻪ ﺑﺎزى ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻻﻧﺶ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎزى را

 

‫ﺧﻴﻠﻰ دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﺑﻴﺸﺘﺮ اوﻗﺎت ﺑﺎ ﺳـﻼﺣﻬﺎى ﺳـﺎﺧﺘﮕﻰ ﭼـﻮﺑﻰ، ﺑـﻪ ﺟﻨـﮓ و ﮔﺮﻳـﺰ ﺑـﺎ دوﺳـﺘﺎﻧﺶ

 

ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﻓﺮاواﻧﻰﺑﻪ درس داﺷﺖ و از ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﻰ، ﺑﻪ دﺑﺴﺘﺎن ﻣﻠّﻰ ﺟﻌﻔﺮى(دﺑﺴﺘﺎن ﺻﺎﺑﺮى ﻓﻌﻠﻰ)

 

‫رﻓﺖ. در اﻳﻦ زﻣﺎن او ﻋﻼوه ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪن درس، ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ وﺳﺎﻳﻞ ﭼﻮﺑﻰ ﻧﻴﺰ ﻣﻰﭘﺮداﺧـﺖ. اﺳـﺐﺳـﻮارى،

 

‫ﭘﺮورش و ﻧﮕﻬﺪارى ﺟﻮﺟﻪ، ﻣﺮغ و ﻣﺎﻫﻰ از ﺟﻤﻠﻪ ﻋﻼﻳﻖ دوران ﻛﻮدﻛﻰ ﻣﻬﺪى ﺑﻮد.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺗﺤﺼﻴﻼت اﺑﺘﺪاﻳﻰ، ﺑﻪ دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﻣﻠّﻰ ﻋﻠﻮى -- واﻗﻊ در ﺧﻴﺎﺑـﺎن آﺑﻜـﻮه ﻣـﺸﻬﺪ --

 

‫رﻓﺖ؛ اﻣ‪ﺎ در ﺳﺎل آﺧﺮ ﺗﺤﺼﻴﻞ، اﻳﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﺳﻴﺎﺳﻰﺗﻮﺳﻂ رژﻳﻢ ﺷﺎه ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷـﺪ و

 

‫ﺷﻬﻴﺪ آﺧﺮﻳﻦ ﺳﺎل دوره ﻣﺘﻮﺳ‪ﻄﻪ را در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن اﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ.

 

‫او ﺑﻪ ﻛﺎرﻫﺎى ﻓﻨّﻰﻋﻼﻗﻪ زﻳﺎدى داﺷﺖ. آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻛﻮﭼﻜﻰ درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ روى ﻣـﻮاد‪ ﺷـﻴﻤﻴﺎﻳﻰ

 

‫آزﻣﺎﻳﺸﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد. در اﻳﻦ دوران، ورزﺷﻬﺎى ﺷﻨﺎ، ﻓﻮﺗﺒـﺎل و اﺳـﺐﺳـﻮارى از ورزﺷـﻬﺎى

 

ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ او ﺑﻮد. در دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن از ﻧﻈﺮ ﺗﺤﺼﻴﻠﻰ در ﺳﻄﺢ ﻣﺘﻮﺳ‪ﻂﺑﻮد.

 

‫در دوران ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب، ﺗﺤﻮ‪ل ﻓﻜﺮى و اﻋﺘﻘﺎدى وى ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﮔﺮاﻳﺸﻬﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰﻗﻮى ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى در ﺗﻈﺎﻫﺮات، ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺻﻔﻮف ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد و ﻓﻴﻠﻢ و ﻋﻜﺲ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد. در ﺟﻠـﺴﺎت

 

‫درس دﻛﺘﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ در داﻧﺸﮕﺎه و آﻳﺖاﷲ ﺧﺎﻣﻨﻪاى در ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪ از اﻳﻦ دوران ﺧﺎﻃﺮهاى را ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ: در اواﻳﻞ ﺳـﺎل 1356، ﺑـﺮاى اﺳـﺘﻤﺎع

 

‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﻛﺎﻣﻴﺎب ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﻛﺮاﻣﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم ﺟﻠﺴﻪ و در ﺣﺎل ﺧـﺮوج از ﻣـﺴﺠﺪ،

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ: آﻳﺎ ﺣﺎﺿﺮى ﭘﻴﺎﻣﻬﺎ و ﺗﺼﺎوﻳﺮ اﻣﺎم(ره) را ﺑﻴﻦ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﭘﺨﺶ ﻛﻨـﻰ؟ ﮔﻔـﺘﻢ:

 

‫ﺑﻠﻪ. ﻋﻤﺮ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دﺳﺖﺧﺪا اﺳﺖ، ﻣﻦ از ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻢ. دو ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ، در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺮﺗـﻀﻮى، ﭘـﺴﺮ

 

‫آﻳﺖاﻟﻠّﻪ ﺧﺎﻣﻨﻪاى و ﭘﺴﺮ آﻗﺎى ﻃﺒﺴﻰ ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى ﺣﻀﺮت اﻣﺎم(ره) را ﺑـﻪ ﻣـﻦ دادﻧـﺪ و ﻣـﻦ در ﻣﺤـﺪوده

 

‫ﻣﺪارس اﻃﺮاف ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﺮدم. در اواﻳﻞ ﺳﺎل 1357، ﻳﻜﻰ از اﺳﺎﺗﻴﺪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺘﻮﺟ‪ﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎى ﻣﻦ ﺷﺪ

 

‫و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻓﺮزﻧﺪﻳﻜﻰ از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻛﻼﻧﺘﺮى داد. در ﺑﻴﻦ راه ﻛﻼﻧﺘﺮى، ﺷﺨﺼﻰ ﻛﻴﻒ ﺣﺎوى

 

‫اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى اﻣﺎم(ره) را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﻓﺮار ﻛﺮد. ﻣﺄﻣﻮر ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎ را رﻫﺎ ﻛﻨـﺪ و

 

‫آن ﺷﺨﺺ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﻨﺪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺪارك را ﺑﻪ دﺳﺖ آورد. در ﻛﻼﻧﺘﺮى، ﻣـﺄﻣﻮر ﺑـﺎزﺟﻮﻳﻰ ﻣـﺎ ﻓـﺮدى

 

‫اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻮد، اﻣ‪ﺎ ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺮﺧﺎش ﻣﻰﻛﺮد. ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻦ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﺎزداﺷـﺖ رو ﺑـﻪ ﻣـﺎ ﻛـﺮد و

 

‫ﮔﻔﺖ: ﻧﮕﻬﺪار ﭘﻴﺎﻣﻬﺎى اﻣﺎم(ره) ﺑﺎﺷﻴﺪ. ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪاى ﺑـﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ ﻧﺮوﻳـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﺼﻮ‪ر ﺷـﻮد در ﺑﺎزداﺷـﺖ

 

‫ﻫﺴﺘﻴﺪ؛ ﺳﭙﺲ ﻣﺎ را آزاد ﻛﺮد. در ﻫﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ﻛﻼﻧﺘﺮى، ﺧﺎدم اﻟﺸﺮﻳﻌﻪ را دﻳﺪم ﻛـﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻣﺎﺳـﺖ.

 

‫ﮔﻔﺖ: ﺗﺮﺳﻴﺪى؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ. ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪم آن ﻓﺮدى ﻛﻪ ﻛﻴﻒ ﺣﺎوى اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎ را از دﺳﺖ ﻣـﺎ ﻗﺎﭘﻴـﺪ، ﺑـﻪ

 

‫ﺳﻔﺎرش ﺧﺎدم اﻟﺸﺮﻳﻌﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده اﺳﺖ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ اﻏﻠﺐ اوﻗﺎت ﻓﺮاﻏﺖﺧﻮد را ﺻـﺮف ﻣﻄﺎﻟﻌـﻪ ﻛﺘـﺎب ﻣـﻰﻛـﺮد؛ ﻛﺘﺎﺑﻬـﺎى ﺷـﻬﻴﺪ ﻣﻄﻬـﺮى، دﻛﺘـﺮ

 

‫ﺷﺮﻳﻌﺘﻰ، ﻫﺎﺷﻤﻰﻧﮋاد و ﺻﻤﺪ ﺑﻬﺮﻧﮕﻰ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ و ﺗﻮﺟ‪ﻪ او ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻋﻼﻗﻪ ﻓﺮاواﻧـﻰ ﺑـﻪ

 

ﺧﻠﺒﺎﻧﻰ داﺷﺖ و در ﺳﺎل 1360، ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ آﻣﻮزش ﻓﻨﻮن ﺧﻠﺒﺎﻧﻰ رﻓﺖ و دورهﻫﺎﻳﻰ را ﮔﺬراﻧﺪ.

 

‫ﺗﺤﻮ‪ﻟﻰ ﻛﻪ ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب در ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ، وى را ﺟﺬب ﺳﭙﺎه و ﺟﺒﻬﻪ ﻛﺮد و ﻧﻴﺎز ﺟﺒﻬﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد

 

‫اﻓﺮاد ﻛﺎرآﻣﺪى ﭼﻮن او، وى را ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻛﺮد.

 

‫ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى در 4 ﺑﻬﻤﻦ 1358، ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﭘﺎﺳﺪاران اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰﭘﻴﻮﺳﺖ و در ﻫﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﺑـﻮد ﻛـﻪ

 

‫ﻳﻚ دوره آﻣﻮزﺷﻰ ﺳﻰ و ﭘﻨﺞ روزه را در ﺳﻌﺪآﺑﺎد ﺗﻬﺮان و ﻳﻚ دوره ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ را ﻧﻴﺰ ﮔﺬراﻧـﺪ. آﻧﮕـﺎه در

 

‫ﺳﭙﺎه، ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻬﺎى رﺋﻴﺲ دﻓﺘﺮ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه و ﻣﺪﻳﺮﻳ‪ﺖ داﺧﻠﻰ ﺳﺘﺎد ﻣﻨﻄﻘﻪ 4 ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ، ﻟﻴﻜﻦ ﻧﺘﻮاﻧـﺴﺖ

 

‫ﻣﺎﻧﺪن در ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻬﻪ را ﺗﺤﻤ‪ﻞ ﻛﻨﺪ و اواﻳﻞ ﻣﻬﺮ ﻣﺎه ﺳﺎل 1360 ﺑﻪ ﺧﻮزﺳﺘﺎن رﻓﺖ. وى در ﺑﺴﻴﺎرى از

 

‫ﻋﻤﻠﻴﺎﺗﻬﺎ ﺷﺮﻛﺖ ﻛﺮد؛ از آن ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﻃﺮﻳﻖاﻟﻘﺪس را ﻧﺎم ﺑﺮد ﻛﻪ ﺑﺮاى آزادﺳـﺎزى ﺑـﺴﺘﺎن

 

‫اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ. وى از دى ﻣﺎه ﺳﺎل 1360، در ﺳﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﻛﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ. و

 

‫از آن ﭘﺲ در ﻳﻜﻰ از ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﺒﺮدﻫﺎى اﻳﺮان و ﻋﺮاق، در ﺟﺒﻬﻪ ﺑﺴﺘﺎن و ﺑﻪ ﺧـﺼﻮص ﺗﻨﮕـﻪ ﭼﺰّاﺑـﻪ،

 

‫ﺷﺮﻛﺖ داﺷﺖ. در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺗﻨﮕﻪ ﭼﺰّاﺑﻪ، ﻳﻜﻰ از ﻃﺮّاﺣﺎن ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻮد و ﺑﺮ اﺛﺮ ﻛﻤﻰ ﻧﻴـﺮو، ﺧـﻮد از اﻳـﻦ

 

‫ﺗﺎﻧﻚ ه آن ﺗﺎﻧﻚ ﻣﻨﺘﻘﻞﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﺤﺮّك در ﻫﻤﻪ ﺧﻄﻮط ﻣﺤـﻮر ﺣﻤﻠـﻪ ﻣﺤـﺴﻮس ﺑﺎﺷـﺪ. ﭘـﺲ از آن

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى، ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎﺗﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎى ﻋﺮاﻗﻰ، ﺑﺎ رﻣﺰ ﻳﺎ ﻣﻮﻟﻰ ﻋﻠﻰ(ع) ﺷﺮﻛﺖﻛﺮد.

 

‫ﺑﺎ ﺷﺮوع ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس، او ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺗﻴﭗ 21 اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) اﺑﺘـﺪا ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ ﻃـﺮاح و ﺳـﭙﺲ در

 

ﻣﺮاﺣﻞ ﺑﻌﺪى ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪﺧﻮﻧﻴﻦﺷﻬﺮ رﻓﺖ.

 

‫ﺧﻮاﻫﺮش در ﻣﻮرد رﻓﺘﺎر او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻴﻦ ﺑﻮد و در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﻓﺮادى ﻛـﻪ ﻧﻈـﺮات ﻣﺨـﺎﻟﻒ در

 

‫راﺳﺘﺎى اﻧﻘﻼب ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻛﺮدﻧﺪ، ﻧﺮم ﺑﻮد و ﻣﺪارا ﭘﻴﺸﻪ ﻣﻰﻛﺮد. ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻣـﻰدﻳـﺪم ﻛـﻪ ﻧﻤـﺎز ﺷـﺐ

 

‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ. او ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و اﻣﺮ واﻟﺪﻳﻦ را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﻛﺮد. در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺑـﺮاﻳﺶ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻰدادﻳـﻢ

 

ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﻜّﺮ ﻣﻰﻛﺮد و اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴ‪ﺖ ﺑﺎرز اﺧﻼﻗﻰ او ﺑﻮد.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: او ﻫﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل ذﻛﺮ ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺻﺤﺒﺘﻬﺎى ﻣﺘﻔﺮّﻗﻪ ﻣﻰﻛـﺮدم،

 

‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: ﺳﻴ‪ﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻤﺘﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ذﻛﺮ ﺧـﺪا ﺑﭙـﺮدازﻳﻢ. در ﻛﻠﻴـﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪﻫـﺎى

 

‫ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﺮﻛﺖ ﻣﻰﻛﺮد. ﺷﺒﻰ ﺟﻠﺴﻪ ﻗﺮآن داﺷﻴﻢ، ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻣﺎ زﻧﮓ زد و ﮔﻔـﺖ: اﮔـﺮ ﺑـﺎ دوﭼﺮﺧـﻪ ﺑـﻪ

 

‫ﺟﻠﺴﻪ ﻣﻰروى ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻴﺎ. وﻗﺘﻰ ﺑﻪ درِ ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن رﻓـﺘﻢ، دﻳـﺪم ﺳـﺮﻣﺎﺧﻮرده و ﻣـﺮﻳﺾ اﺳـﺖ.

 

‫ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻣﺮﻳﺾ ﻫﺴﺘﻴﺪ، اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻧﻴﺎﻳﻴﺪ. ﮔﻔﺖ: ﺟﺎى ﺧﺎﻟﻰ ﻣـﺎ را ﭼـﻪ ﻛـﺴﻰ در اﻳـﻦ ﮔﻮﻧـﻪ

 

‫ﺟﻠﺴﺎت ﭘﺮ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﺷﻬﻴﺪﻫﻤﻴﺸﻪ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻤﺎز او‪ل وﻗﺖ و ارزش ﮔﺬاﺷﺘﻦﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﻬﺪا

 

‫ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﻰﻛﺮد. او ﻫﻔﺘﻪاى دوﺑﺎر ﺑﻪ ﺣﺮم ﻣﺸﺮّف ﻣﻰﺷﺪ. اﮔﺮ ﺧﺎرج از اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﻋـﺎزم ﺣـﺮم ﻣـﻰﺷـﺪ،

 

ﻣﻰﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻠﻰ دارد و ﺑﺮاى ﺗﺴﻜﻴﻦ روﺣﻰ ﺑﻪ ﺣﺮم ﭘﻨﺎه ﻣﻰﺑﺮد.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺑﻮد؛ او ﺑﺮاى ﭘﻴﺮزﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﻘﻒ ﺧﺎﻧﻪاش رﻳﺨﺘـﻪ

 

‫ﺑﻮد، در ﻫﻮاى ﮔﺮم، روزى ﭘﺎﻧﺰده اﻟﻰ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻋﺖ ﻛﺎر ﺳﺨﺖ و ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎى ﺑﻨّﺎﻳﻰ اﻧﺠﺎم ﻣـﻰداد ﺗـﺎ

 

‫ﺳﻘﻒ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻴﻮه ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ را ﺗﺮﻣﻴﻢ ﻛﻨﺪ.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ: ﻫﺮ وﻗﺖ او را ﻣﻰدﻳﺪم، ﻳﺎد ﺣﻀﺮت ﺣﻤﺰه(ع) ﻣـﻰاﻓﺘـﺎدم. آن ﻗـﺪر ﺑـﺎ

 

‫ﺻﻼﺑﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت ﭘﺎﻳﺪارى ﻣﻰﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﺠ‪ﺐ ﻣﻰﻛﺮدﻳﻢ. ﮔـﺎﻫﻰ ﭘـﺸﺘﻢﻣـﻰﻟﺮزﻳـﺪ از اﻳﻨﻜـﻪ

 

ﭼﻄﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﻫﻤﻪﻗﺪرت را ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ داده اﺳﺖ؟

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻬﻴﺪﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮهاى را از او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻗﺮار ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻮد. ﺷﻬﻴﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ آﻣـﺪ

 

‫و ﮔﻔﺖ: ﺑﺎ ﻣﻴﺮزاﺋﻰ(2) ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎك ﻋﺮاق ﺑﺮوﻳﻢ. ﻣﺎ ﻟﺒﺎس ﻋﺮاﻗﻰ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑـﻮدﻳﻢ،

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻛﻤﻰ ﻋﺮﺑﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺖ. در ﺣﻴﻦ ﻋﻜﺲﺑـﺮدارى و ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت ﺷﻨﺎﺳـﺎﻳﻰ، ﺷـﻬﻴﺪﻣـﺮا ﺻـﺪا زد، ﺑـﻪ

 

‫ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺘﻢ. ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﺮﺻﺪاى اذان را ﻧﻤﻰﺷﻨﻮى؟ ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻴـﺮ. ﮔﻔـﺖ: ﭼـﺮا، ﺻـﺪاى اذان ﺑـﻪ ﮔـﻮش

 

‫ﻣﻰرﺳﺪ. ﻣﻦ از روﺷﻨﺎﻳﻰﻫﻮا ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛﻪ وﻗﺖ ﻧﻤﺎز اﺳﺖ، وﻟﻰ او ﺻﺪاى اذان را از درون ﺧﻮد ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ.

 

‫در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻛﻪ آب ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ، آب رادﻳﺎت ﻣﺎﺷﻴﻦ را ﻛﻤﻰ ﺧﺎﻟﻰ ﻛﺮدﻳﻢ و ﺳﻪ ﻧﻔﺮى ﺑﺎ آﺑﻰ ﺣـﺪود دو

 

‫ﻟﻴﻮان وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ. ﺑﻪ ﻃﻮرى ﻛﻪ آﺑﻰ ﻛﻪ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻰرﻳﺨﺖ، ﻣﻴﺮزاﺋﻰ آن را از ﻫﻮا ﻣﻰﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ

 

 ‫آن وﺿﻮ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ. ﺑﻌﺪ از اﺗﻤﺎم وﺿﻮ ﻧﻤﺎز را در آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺮ ﺧﻄﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﻛﺮدﻳﻢ.

 

‫ﭘﺪر ﺷﻬﻴﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ: ﻳﻚﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﻬﺎدت ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪ آﻣﺪ. ﮔﻮﻳﻰ از ﺷﻬﺎدت ﻗﺮﻳﺐ اﻟﻮﻗـﻮﻋﺶ ﺧﺒـﺮ

 

‫داﺷﺖ. ﺗﻤﺎم وﺳﺎﻳﻞ اﺗﺎﻗﺶ را ﺑﺎ ﻳﺎدداﺷﺖ ﻣﺸﺨﺺ‪ ﻛﺮده ﺑﻮد. آﻧﭽﻪ ﻣﺘﻌﻠّـﻖ ﺑـﻪ ﺳـﭙﺎه ﺑـﻮد ﺑـﺎ ﺑﺮﭼـﺴﺐ

 

‫ﻣﺸﺨﺺ‪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﭙﺎه ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﻢ. ﻣﻮﺗﻮرى ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﺎل 1360

 

‫و ﺗﺮورﻫﺎﻳﻰ ﻛﻪ در آن زﻣﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﺪ، از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤـﻰﻛـﺮد. وﺻـﻴﺖ ﻛـﺮد ﻣﻮﺗـﻮرش را ﺑﻌـﺪ از

 

‫ﺷﻬﺎدﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ اﻫﺪا ﻛﻨﻨﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ از آن ﻣﻮﺗـﻮر در ﺟﺒﻬـﻪ ﺑـﺮاى ﺣﻤـﻞ ﻣﺠـﺮوح اﺳـﺘﻔﺎده

 

‫ﻣﻰﻛﺮده اﻧﺪ. در روز ﻋﻴﺪ ﻣﺒﻌﺚ، ﻳﻌﻨﻰ روز ﺷﻬﺎدﺗﺶ، ﺑﺮاى ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺻﺒﺢ ﺣﺎﺿـﺮ ﻧـﺸﺪ. و ﺧـﻮد ﺑـﻪ

 

‫ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ در ﻣﺤﻠﻰ دور ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪ. ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺑﻘﻴ‪ﻪ ﻧﺨﻮرد و ﮔﻔﺖ: ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢﺻـﺒﺤﺎﻧﻪ را از دﺳـﺖ

 

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ص) در ﺑﻬﺸﺖ درﻳﺎﻓﺖ ﻛﻨﻢ. ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﺑﻪ وى ﺗﻌﺎرف ﻛﺮدﻧـﺪ، ﻧﺨـﻮرد و ﮔﻔـﺖ: ﻣـﻰﺧـﻮاﻫﻢ در

 

ﺑﻬﺸﺖ ﺗﻨﺎول ﻛﻨﻢ.

 

‫ﻳﻜﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺷـﻬﻴﺪ آﺧـﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈـﺎت ﺑـﻮدن ﺑـﺎ او را ﭼﻨـﻴﻦ ﺗﻮﺻـﻴﻒ ﻣـﻰﻛﻨـﺪ: ﺷـﺐ ﻋﻤﻠﻴ‪ـﺎت

 

‫ﺑﻴﺖاﻟﻤﻘﺪس ﺑﻮد. ﻧﺰدﻳﻜﻴﻬﺎى ﺻﺒﺢ ﻧﺰد ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔـﺖ: ﺗـﻮ را ﺑـﺮاى ﺣـﻀﻮر در ﺧـﻂّ ﻣﻘـﺪ‪م اﻧﺘﺨـﺎب

 

‫ﻛﺮدهام. ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﻪ ﻋﺠﺐ! ﻣﺮا آدم ﺣﺴﺎب ﻛﺮدﻳﺪ. ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺠـﺮوح ﺷـﺪهاى، ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ اﻳـﻦ

 

‫ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ؟ در ﻫﻨﮕﺎم اﻋﺰام ﺑﺎ ﺣﺴﺮت ﮔﻔﺖ: اى راﻫﻴﺎن ﻋﺸﻖ، ﻣﺎ را از دﻋﺎى ﺧﻴـﺮ ﻓﺮاﻣـﻮش

 

‫ﻧﻜﻨﻴﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻋﻤﻠﻴ‪ﺎت در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﺠﺮوح ﺑﻮدم، ﻣﺮا ﺑﺎ ﻫﻠﻴﻜﻮﭘﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺸﻬﺪﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ. داﺧـﻞ ﻫﻠﻴﻜـﻮﭘﺘﺮ

 

‫ﻋﺪه اى ﺷﻬﻴﺪ و ﻣﺠﺮوح دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﺧﻮدم را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻳﻜﻰ از ﺗﺎﺑﻮﺗﻬﺎ ﻛﺸﺎﻧﺪم و روى ﺟﻨﺎزه

 

‫را ﻛﻨﺎر زدم، ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﭼﻬﺮه ﺷﻬﻴﺪ ﺧﺎدم اﻟﺸﺮﻳﻌﻪ روﺑﻪ رو دﻳﺪم، ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻄﺎب ﻣﻰﻛﺮد و

 

 ‫ﻣﻰﮔﻔﺖ: دﻳﺪى ﺑﺎﻷﺧﺮه ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮﺧﺼ‪ﻰ ﻣﻰروﻳﻢ.

 

‫ﺷﻬﻴﺪ ﻣﺤﻤ‪ﺪﻣﻬﺪى ﻛﻪ در روز ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد، در روز ﺟﻤﻌﻪ 31 اردﻳﺒﻬﺸﺖ 1361، در ﺳﺎﻟﺮوز

 

‫ﺑﻌﺜﺖ رﺳﻮل اﻛﺮم(ص)، ﺑﺮاﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﺗﺮﻛﺶ ﺧﻤﭙﺎره ﺑﻪ ﺳـﺮ در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﺣـﺴﻴﻨﻴ‪ﻪ، ﻫﻨﮕـﺎم ﺳﺮﻛـﺸﻰ ﺑـﻪ

 

‫ﻧﻴﺮوﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت رﺳﻴﺪ و در روز ﺟﻤﻌﻪ - ﻛﻪ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ روز ﭘﺎﺳـﺪار ﺑـﻮد - ﭘﻴﻜـﺮ ﻣﻄﻬ‪ـﺮ او در اﻳـﻮان

 

ﻃﻼى ﺻﺤﻦ ﻣﻄﻬ‪ﺮ اﻣﺎم رﺿﺎ(ع) ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ.

 

 

نظرات شما عزیزان:

مربوط به موضوع : <-CategoryName->